Jak to jest studiować farmację? Wrażenia po pierwszym roku.

Już w gimnazjum wymarzyłam sobie, że będę lekarzem. I to takim, do którego ludzie będą chcieli przyjeżdżać nawet na koniec świata. Były plany, były marzenia, były wielkie przygotowania, a później już tylko złość, smutek, rozczarowanie i poczucie niespełnienia, bo moja wymarzona medycyna stała się nagle nieosiągalna. Minęło trochę czasu zanim w końcu pogodziłam się ze swoją "życiową porażką" i z nie największym entuzjazmem wylądowałam na farmacji, która od początku była moim "planem B".

Chcę Wam dzisiaj opowiedzieć o moich wrażeniach z pierwszego roku studiowania, o tym jak wyglądały zajęcia, co mi się podobało, a z czym miałam największe trudności. Kolejny post na ten temat poświecę odpowiedziom na Wasze pozostałe, różnego rodzaju pytania, które zadałyście mi mailowo i w komentarzach.


Wszystkich niezainteresowanych tą tematyką zapraszam na moje kolejne posty!

Tak jak podchodziłam do tego kierunku z dużym dystansem, tak bardzo szybko zmieniłam zdanie i szalenie zaczął mi się podobać... :)

I semestr 

... to był skok na głęboką wodę. Już pierwszego dnia zaliczyłam ustną wejściówkę z genetyki medycznej, która była chyba naszą największą zmorą. Na każde zajęcia miałam do wkucia na blachę po 300-400 stron pisanych maczkiem, a locusy i położenia chromosomów prześladowały mnie po nocach. Wbrew pozorom sam przedmiot jest naprawdę ciekawy i nawet mi się podobał. Na zajęciach oprócz "słuchania" długich prezentacji o chorobach różnej maści i notowania w tempie ekspresowym, bawiliśmy się mikroskopami, robiliśmy wymazy z jamy ustnej, szukaliśmy ciałka Barra i inne tego typu cuda. Można było to polubić. :)
Egzamin obejmował jeszcze parazytologię lekarską, czyli znienawidzone przeze mnie ludzkie pasożyty. Wierzcie lub nie, ale wydawało mi się, że to jest nie do nauczenia...  Pierwszy "robak" ok, drugi, trzeci, dziesiąty też, ale kiedy dochodzisz do pięćdziesiątego któregoś to idzie zgłupieć... Każdy ma inny cykl rozwojowy, inną diagnostykę, inne leczenie i dawkowanie leków, nie wspominając już o zdjęciach stadiów larwalnych, które dla mnie wyglądały zawsze tak samo... Oczywiście nie obyło się bez mikroskopów, ołówków, czystych zeszytów i rysowania... Ale przeżyłam! :)

Anatomię wspominam dla odmiany z kolei bardzo miło i żałuję, że trwała tak krótko. Trzymanie w dłoniach ludzkiego serca albo mózgu, to naprawdę coś niesamowitego! Zajęcia mieliśmy w 8-9 osobowych grupach, więc wszystko można było dokładnie zobaczyć, dotknąć (i wszystkich dokładnie przepytać, ale to już inna sprawa :)) i mimo, że straszyli- nikt nie zemdlał. :) Prosektorium wcale nie jest takie straszne, mnie te zajęcia straaaasznie się podobały i jedyne czego w nich nie lubiłam to zapachu formaliny, który czuć było na fartuchu i włosach jeszcze długo po przyjściu do domu.

W I semestrze miałam jeszcze biofizykę (pracowaliśmy m.in na EKG, badaliśmy przepływ krwi, gęstości cieczy, wrażliwość ucha ludzkiego na dźwięki, robiliśmy pomiary, wypełnialiśmy kontrolki i opracowywaliśmy wyniki- generalnie jedna wielka masakra i nuda jeśli ktoś fizyki nie umie i nie rozumie), na którą trzeba było uczyć się z wyprzedzeniem- "nie umiesz, to nie wchodzisz i nie zaliczasz". Przez to ile ja się najadłam stresu na tych zajęciach, to pójdę chyba pięć lat prędzej do grobu...

Matematyka wyglądała podobnie jak w liceum, tylko program był inny i  bardziej zaawansowany- granice, pochodne, całki, liczenie, liczenie i jeszcze raz liczenie.

Na farmacji nie może oczywiście zabraknąć też chemii. :) I rok został zdominowany przez chemię ogólną i nieorganiczną, spędzaliśmy po 4,5 godziny w laboratorium na analizach. Wykrywaliśmy kationy, aniony, później mieszaniny, sole i związki farmakopealne. Miałam z tego niezłą frajdę, bo w moim liceum o takim sprzęcie, stanowiskach i odczynnikach było można tylko pomarzyć. Poplamiony fartuch zostawiłam sobie na pamiątkę. :)

Pytałyście, czy jeśli ktoś nie za dobrze radzi sobie z chemią i nie jest żadną alfą i omegą, to da sobie radę na farmie- myślę, że to nie mnie oceniać, bo to jest tak naprawdę indywidualna sprawa. :( Nie ma rzeczy niemożliwych, ale trzeba zdawać sobie sprawę z tego, że tutaj do niczego się nie wraca, nic się nie tłumaczy i wszyscy wychodzą z założenia, że "Ty to już umiesz", nie znając podstaw, albo mając zaległości/braki z liceum (które ja poniekąd miałam, nagle okazało się 50% rzeczy nauczyli mnie źle :/) trzeba duuuuuużo więcej pracować samemu i co tu dużo mówić- jest po prostu ciężej.

Miałam jeszcze łacinę medyczną, nad którą też musiałam baaaaardzo dużo siedzieć sama (ale tak to jest jak w liceum zajmuje ostatnią ławkę, ściąga i wcina żelki zamiast słuchać :P), historię filozofii, zajęcia fakultatywne, które sami sobie wybieraliśmy i fitness w ramach wf'u, ale myślę że nad tymi przedmiotami nie trzeba się zatrzymywać. :)

II semestr

W drugim semestrze nadal zmagałam się z łaciną i chemią, która obejmowała już tylko same wykłady. Nie obyło się też znowu bez (bezsensownych według mnie) przedmiotów typu psychologia, albo socjologia medycyny, na których "uczono" nas podejścia do pacjenta, omawiano ich typy osobowości, poruszano takie tematy jak niepełnosprawność, choroby przewlekłe i dziedziczne, ADHD, medycyna alternatywna... Generalnie za wiele z tych zajęć nie wyniosłam, to typowe "zapchaj dziury", na które po prostu trzeba chodzić i trochę się udzielać. 

Znacznie więcej uwagi i poświęcenia wymagała botanika farmaceutyczna, która podobnie jak genetyka  spędzała mi sen z powiek i miała tak naprawdę niewiele wspólnego z suchą teorią, którą wydawało mi się, że lubiłam w liceum. Jak wyglądały zajęcia? Znowu pracowaliśmy na mikroskopach, robiliśmy preparaty z organów roślinnych i zielniki, rysowaliśmy tkanki, uczyliśmy się rozpoznawać rodziny, gatunki farmakopealne, surowce lecznicze oraz ich zastosowanie. Nie obyło się oczywiście bez zajęć terenowych, które jako, że boję się wszystkiego co się rusza, były dla mnie osobiście prawdziwą męczarnią (no chyba że ktoś lubi chodzić po lasach, łąkach i bagnach z lupą w ręku) i egzaminu praktycznego, którego z kolei byłam pewna, że nie zdam (zanim zaczęłam studia, nie umiałam odróżnić żyta od pszenicy i topoli od olszy), a jednak się udało. :):) Mimo, że przez bite dwa miesiące chodziłam jak opętana, oglądając się za każdym krzakiem i liściem i zastanawiając jaka to podrodzina, i naklejałam wszędzie gdzie popadnie karteczki z łacińskimi nazwami i znaczeniami leczniczymi, przeklinając codziennie słynną Brodę, to teraz po czasie stwierdzam, że to w gruncie rzeczy... było ciekawe. :) 

Statystyka to głównie praca w programach i arkuszach kalkulacyjnych i zadania typu "w grupie 100 pacjentów, reakcja alergiczna na lek...", choć było też trochę kombinatoryki i prawdopodobieństwa, czyli powtórki z liceum. Podobno wszystko przyda nam się przy ewentualnych późniejszych badaniach i robieniu magisterki... Zobaczymy. :P

Prawie zapomniałam o języku obcym. :) W drugim semestrze zaczął mi się angielski, który będę miała jeszcze na drugim roku. Kiedy na pierwszych zajęciach uraczono mnie testem z poleceniem opisania obiegów krwi, budowy pęcherza moczowego i funkcji skóry, to się przeżegnałam, podpisałam i oddałam pustą kartkę. Z czasem było jednak coraz lepiej. :) 

Nie ma się co oszukiwać- kierunek nie należy do najprostszych i najmniej stresujących. Nauki jest naprawdę sporo i szczególnie na początku nie wiedziałam co to weekend i wolne popołudnie. Czasami zajęcia miałam od 8-20, zdarzało mi się wracać do domu z płaczem, zarywać noce i nie obyło się bez "co ja tutaj robię" i "tego nie da się nauczyć", ale z czasem do wszystkiego idzie się przyzwyczaić i ba- można to nawet polubić. :) Bardzo dużo dają ludzie! Ja jestem tą szczęściarą, że trafiłam na świetnych i bardzo się z nimi zżyłam. :) I wcale nie jest prawdą, że "farmacja to kierunek dla niedoszłych doktorków", może nie jestem na to najlepszym przykładem, ale większość osób jest tu naprawdę "z powołania" i to zdecydowanie widać! Nie trzeba daleko szukać, pamiętam jak rok temu moja koleżanka opowiadając mi o farmacji miała gwiazdki w oczach, po czym stwierdziła, że zarówno te studia jak i praca w aptece to bajka. :) Chyba coś w tym rzeczywiście jest! Studia są ciężkie, ale ciekawe i dają naprawdę dużo satysfakcji. Choć w głębi serca nadal marzy mi się ta medycyna, gdzieś tam za mną chodzi i popycha mnie, żeby spróbować startować raz jeszcze, to na dzień dzisiejszy absolutnie swojego wyboru nie żałuję i mało tego- jestem nim jak najbardziej usatysfakcjonowana. :) 

CDN 

Zobacz także:

JAK TO JEST STUDIOWAĆ FARMACJĘ?