To juz rok... - o moim wypadaniu włosów.

Zapraszam Was dzisiaj na jeden z najbardziej wyczekiwanych postów na moim blogu. Chcę opowiedzieć Wam o moich ostatnich 6 miesiącach walki z wypadaniem włosów.

Cały proces trwa już u mnie rok, wypada mi ponad 200 włosów dziennie, wszystko zaczęło się pod koniec maja 2012 i od tego czasu nie zdołałam poradzić sobie z tym problemem. O wszystkich preparatach, które stosowałam i moim wcześniejszym leczeniu dermatologicznym możecie przeczytać TUTAJ.

Co się zmieniło u mnie od ostatniego postu na ten temat? (KLIK)

* Zmieniłam dermatologa, przez jakiś czas leczyłam się w Bydgoszczy. Przeszłam 1,5 miesięczną kurację Ketokonazolem.

* Za namową Pani doktor zdecydowałam się spróbować mezoterapii laserowej, jednak po jednym (nie tanin dodajmy) zabiegu zrezygnowałam... Moja skóra głowy się zbuntowała i zmieniła w jedną wielką łuskę.

W ruch poszedł Belosalic i Cerkogel. 

* Mimo całej sympatii do Pani doktor, u której się leczyłam (podejście do pacjenta na 6+)- nie zdołała poradzić sobie z moim problemem, dosłownie załamała ręcę... A ja się poddałam.

W między czasie stosowałam też plastry Dermastic (KLIK), później miałam czas totalnej olewki jeśli chodzi o moje włosy, nie szukałam pomocy, "leczyłam się" na własną rękę łykając zwykłe witamin i myłam włosy w szamponie do skóry łojotokowej i przeciwłupieżowym. Efektów oczywiście cały czas nie było. 

Pod koniec marca podjęłam decyzję o rozpoczęciu leczenia w stolicy. Nie czytając żadnych opinii, zaufałam jednej z Wizażanek i zapisałam się na wizytę, na którą czekałam ponad miesiąc. 

W gabinecie spędziłam prawie godzinę zegarową, miałam wykonaną trichoskopię, przeprowadzony szczegółowy wywiad, po którym padła diagnoza- zaburzony cykl włosa, włosy za szybko się wymieniają.

Miesięczne leczenie, któremu zostałam poddana, co tu dużo mówić- było mocne. Selen, witamina D3, a do tego doustne sterydy (dostępne jedynie na receptę) i szampon- również sterydowy. 

Poprawa miała być szybka, nie było jej wcale. Wykonałam dodatkowe badania krwi, które mi zlecono i właśnie wczoraj wróciłam z drugiej wizyty.

Diagnoza całkowicie uległa zmianie, wyniki trichoskopii (na które czeka się 3 tygodnie) wniosły nowe światło do sprawy, o którym nie chcę jeszcze mówić, a badania krwi wykazały niedobór żelaza. Moja ferrytyna wynosi niewiele ponad 21. Cały czas zastanawiam się czemu nie zbadałam jej wcześniej...

Mam ustawione leczenie na 6 miesięcy, w ruch znowu poszły sterydy + preparat z żelazem.

Nie będę ukrywać- mam ogromne obawy, wątpliwości i po kilku nieudanych już próbach leczenia boję się, że i to może nie przynieść skutku. Jednak gdzieś w środku głęboko wierzę w tej kobiecie, dała mi 90% szansy na znaczną poprawę po półrocznym leczeniu, a liczba ludzi przed gabinetem, po których gołym okiem widać, że zmagają się z tym samym problemem co ja i urywające się telefony, chyba też o czymś świadczą...

Dziewczyny- trzymajcie kciuki! 

Potrzeba mi teraz dużo siły i cierpliwości...

Wiem, że jest wiele z Was zmaga się z podobnym problemem. Jak sobie radzicie? Trafiłyście na dermatologa, który wzbudził Wasze zaufanie i wykazał się profesjonalizmem? Miałyście robioną trichoskopię? Co wykazała? A może leczycie się na własną rękę? 

Czekam na Wasze komentarze! 

PS. Dziękuję wszystkim, którzy dotrwali do końca, mam wrażenie, że o wielu ważnych rzeczach nie napisałam, ale za jakiś czas pojawi się pewnie kolejny post na ten temat, mam zamiar pokazać Wam w jakim stanie są moje włosy... Pozdrawiam!